Na de afronding van mijn bouwstudie aan de TU Delft ging ik werken voor een aantal gerenommeerde architecten. Na een tijdje bekroop mij het gevoel dat iets wezenlijks miste aan de conceptuele benadering van de architectuur die men op deze bureaus praktiseerde. Naarmate het ontwerp verder werd uitgewerkt, werd er steeds meer beslist op basis van intuïtieve gevoelens. Hierbij leken esthetische overwegingen of praktische problemen zoals beperkte budgetten en waterdichtheid de boventoon te voeren. Ik miste maatschappelijke betrokkenheid. In mijn optiek moet architectuur dienstbaar zijn aan de mensen en aan de mensheid. Ik beschouw dat als basis voor werkelijke vernieuwing.

Download het volledige artikel (PDF) van Paul de Ruiter uit het januarinummer van De Architect om het vervolg van dit artikel te lezen.