De crisis die we nu langzaam maar zeker achter ons lijken te hebben gelaten heeft 'het kaf van het koren gescheiden', zo las ik laatst in een krant. Maar is dat wel zo?

In de markt hoor ik nu dat bouwen niet meer leuk is. Althans, het bouwen wel. Maar de manier van samenwerken en handelen is zo zakelijk en geldgestuurd geworden dat het volgens sommigen onbehoorlijk te noemen valt: 'Dog eat dog'.
Gemaakte afspraken worden niet nagekomen en als er een euro te halen valt zijn principes zoals duurzaam bouwen niet langer aan de orde. En dat is jammer. Er moet iets veranderen.

Het gekke is wel dat met wie je er ook over praat, iedereen is het met je eens dat wat er nu gebeurt niet goed is. En vervolgens doen we het wel, weinigen uitgezonderd. We praten het nog goed ook, als het ons eigen bedrijf betreft!

Dat kan ook moeilijk anders: accepteer je het niet, dan is er wel een ander die het wel accepteert. Is hierdoor de beweging van duurzaam bouwen de afgelopen crisjaren niet uitgehold en verworden tot slechts 'een mooi verhaal'  en een 'mooi plaatje voor de buitenkant'? Het lijkt er wel op.

Achter de schermen...

We zeggen allemaal dat we het doen, maar achter de schermen maken we het door een rigoureus en op rendement gestoeld inkoopbeleid kapot. Noem het overleven – ik noem het kortzichtig. Wat is er nu voor nodig om dat tij te keren. Want als we stellen dat het wel weer goed komt met duurzaam bouwen in Nederland omdat de crisis voorbij is, dan zeggen we eigenlijk dat duurzaam bouwen niet meer dan een zakelijk model is. Er is geld in te verdienen en daarom doen we het. En dat lijkt mij niet de primaire doelstelling.

Verschuiving

De doelstelling is volgens mij een verschuiving van 'bezit' naar 'waarde'. Althans, dat zou het moeten zijn. Dat betekent dat je nu iets meer betaalt, zodat het langer mee gaat. Per saldo zijn de kosten van het gebruik dan lager. Als we het hebben over langer meegaan, dan hebben we het uiteindelijk over de aarde. We moeten nu iets meer betalen zodat we met zijn allen langer kunnen genieten van alles wat de aarde te bieden heeft. Als je alles hebt opgeteld, kost het de samenleving minder.

Dat is dan de lange termijn. Daar kan niemand tegen zijn. Maar waar vinden we dat terug in de markt? Hoe moet je dat als aanbieder van diensten of producten overbrengen zodat de inkopende partij daar achter staat en ernaar handelt? Zou dat niet in het manifest van elke onderneming moeten staan en controleerbaar moeten zijn? Dan zouden opdrachtgevers op basis van die controleerbare informatie de opdrachten kunnen vergeven. Of blijven we in Nederland volgens het zwaar verouderde en niet meer van deze tijd zijnde MVI-principe de opdrachten in de markt zetten?

Geld of toekomst? Bezit of waarde?

Auteur: Ing. J.W. Smit, Flexipol Composites BV