Wekelijks geven we op Duurzaam Gebouwd lezers de kans om een column te schrijven over een brandende kwestie. Deze week de column van Thomas Bögl, architect bij LIAG architekten en bouwadviseurs. Ook een keer een column schrijven? Stuur een e-mail naar: g.vos@duurzaamgebouwd.nl.

Facelift

Mijn ogen dwalen van de bouwtekening op mijn flatscreen af naar buiten. Minuscule sneeuwkristallen wiegen door de lucht om vervolgens te verdwijnen in het donkere water van de Koninginnegracht. Een vrouw van middelbare leeftijd loopt voorbij.

Vanaf de derde verdieping van het kantoor van LIAG constateer ik dat blond niet haar natuurlijke haarkleur is. Vanaf de scheiding die met de nauwkeurigheid van een chirurgische incisie gemaakt is, wint het doffe grijs terrein van de met waterstofperoxide gekleurde lokken. Waar ze heen gaat weet ik niet, maar haar stevige tred verraadt een vastberadenheid die haar twijfels doen verhullen. In haar rechterhand heeft ze een weekendtas en met haar linkerhand houdt ze de bovenkant van haar mantel dicht. De kou krijgt geen vat op haar. Daar zorgt ze voor. Het venster belemmert mijn bewegingsvrijheid en ze loopt mijn gezichtsveld uit.

Verderop de gracht, niet ver van ons kantoor, is een kliniek voor plastische chirurgie gevestigd. Zou dat haar bestemming zijn? Zou ze de invloed van tijd ongedaan willen maken? Van een oorlelreductie tot het liften van de bosten; niets is de kliniek te dol. Op het eerste gezicht hebben wij geen overeenkomsten met onze buurman, maar niets is minder waar.

Ook wij richten ons, naast nieuw ontwerp, op revisie, zij het die van gebouwen. Niet alleen het uiterlijk van een gebouw, maar ook de functionaliteit ervan krijgt een facelift. De levensduur van een gebouw wordt verlengd en dat is iets waar een cosmetisch chirurg (en zijn cliënt) jaloers op kan zijn. Waar zij zich richten op modificatie van het uiterlijk gaan wij verder en dringen als het ware door tot het DNA van het gebouw.

De milieuwinst die gepaard gaat met de verlenging van de levensduur van een complex gaat hand in hand met duurzaamheid. En als we een beetje ons best doen zijn wij in staat om van een gebouw met ernstige tekenen van verval een heus model te maken als was dit gebouw Claudia Schiffer.

De sneeuwkristallen zijn inmiddels veranderd in regendruppels. Zou de vrouw al onder het chirurgische mes liggen? Ik kan er niets aan doen, maar mijn gedachten gaan naar haar borstpartij. Wijlen Martin Bril beschreef in een column over schoonheid de borsten van zijn vrouw. Niets is zo mooi als het natuurlijke verval van een boezem, aldus meneer Bril.

Het woord verval kon hij echter niet rijmen. Zo noemde hij het geen verval, maar omgekeerde bloei. Volgens hem is het de kunst om met de tijd te leven en is de schoonheid een grote leugen. Daar waar het de mens betreft ben ik het met de columnist eens, maar aan het tegengaan van het verval bij gebouwen blijven wij, architecten, graag werken. Dat is pas bloei en niet eens omgekeerd.