Het komt met enige regelmaat voor dat ik gevraagd word voor denktankjes. Recentelijk dacht ik weer met een aantal bestuurders, wetenschappers en ambtenaren na over de toekomst van het Bouwbesluit.

Mijn standpunt kent u inmiddels; met de huidige technologie moet het mogelijk zijn om veel meer op prestaties te sturen dan we tot nog toe deden. Nu deed zich het grappige fenomeen voor dat iedereen het daar mee eens was, totdat we erachter kwamen dat we er eigenlijk allemaal iets anders mee bedoelden. In de ogen van ambtenaren is de Energie Prestatie Coëfficiënt (EPC) een voorbeeld van een echte prestatie-eis.

Norm?

Niet dus. Prestaties zijn ook geen norm. Een norm is bijvoorbeeld de eis dat er 50m³ per uur lucht ververst moet worden. Dat zegt echter helemaal niks over de kwaliteit en temperatuur van die lucht. Zo staat het bouwbesluit vol met talloze normen en (verwijzingen naar) rekenmethodieken die ontwerpers en engineers steeds meer zijn gaan hanteren als engineeringstools. Fout! Een prestatie-eis is specifiek, meetbaar en begrijpelijk voor de consument. De temperatuur van een verblijfsruimte kan gewoon als prestatie neergezet worden met een koppeling naar een prestatie-eis voor het energieverbruik per m² vloeroppervlak.

Prioriteit één

Voeg daar een bepaalde hoeveelheid lokaal op te wekken energie per m² aan toe en we hebben verwarming en energie geregeld. De kwaliteit van de lucht is gerelateerd aan de hoeveelheid vocht, fijnstof en CO₂ in de lucht. Daar zijn goedkope sensoren voor in de handel die zelfs in staat zijn om het ventilatiesysteem aan te sturen. Een huis is uiteindelijk niks anders dan geconditioneerde lucht en een leuke schil.

De kwaliteit van die lucht zou prioriteit één moeten zijn van iedere designer en engineer. Dat kunnen we regelen op één A4-tje. De bewoner hoeft er dan niet op te vertrouwen dat overheidsregels kloppen, maar krijgt van de bouwer de garantie dat de woning voldoet aan de nieuwste inzichten op het gebied van gezondheid, comfort en energieverbruik.