Vorig jaar werd vrijwel unaniem het klimaatakkoord van Parijs geratificeerd. Ook de mate waarin duurzaamheid wordt meegenomen in de politieke programma’s, is aanzienlijk toegenomen. 

Daarmee mag je aannemen dat er een politieke wil is om echt wat aan klimaatverandering te doen. Om op z’n minst te voorkomen dat het 2 graden warmer wordt op onze aardbol. Als ik, specifiek voor de bestaande bouw, zoek naar de weg daarnaartoe, blijft er echter veel onduidelijk. En hoe kun je de onderhandelingen ingaan als je het zelf niet eens weet?

In de publicatie ‘A Roadmap for moving to a competitive low carbon economy in 2050’ van de Europese Commissie (en later ook door PBL) is ons voorgerekend wat we in de bebouwde omgeving moeten doen om de Parijs doelstellingen te halen. We moeten grofweg 45% C0₂ besparen in 2030 en 90% in 2050 (t.o.v. 1990).

Dat zijn aanzienlijke besparingen, maar ze bieden wel een helder doel voor de vastgoedsector. Deze doelstellingen worden dan ook veel overgenomen. Bij het omschrijven van het ‘hoe’ blijft er echter veel onduidelijk. Een greep uit de programma’s:

• De VVD wil vrijwel alleen meer geld voor het isoleren van woningen en heeft nauwelijks concrete oplossingen voor de 2050 ambities. Gelukkig stuit de beperkte agenda ook intern op verontwaardiging.
• De PVV heeft waarschijnlijk de overige A4-tjes in de printer laten liggen.

Andere partijen hebben wel meer opgetekend, maar blijven vaak onduidelijk:

• Het CDA wil alle gebouwen CO₂-neutraal. Alleen: hoe gaan ze dat doen? Ze willen alle woningen, bedrijven en gebouwen voor het jaar 2035 ‘duurzaam isoleren’, maar door alleen te isoleren word je naar mijn weten niet CO₂-neutraal.
• De SP geeft aan dat, om het gasgebruik versneld af te bouwen, gebouwen en woningen zo snel mogelijk geïsoleerd moeten worden. Minstens naar energielabel B of verder naar nul-op-de-meter. Alleen zit er nogal een verschil tussen label B en nul-op-de-meter. En geldt het dan daadwerkelijk alleen voor gas? Deze termen worden meestal gebruikt: gas én elektra.
• De PvdA wil bindende afspraken met coöperaties en verhuurders voor het hoogwaardig isoleren van alle woningen in 2025.

Dan hebben we nog de koplopers qua duurzaam programma (volgens PBL), maar zelfs bij die partijen vallen met name de zaken op die niet genoemd worden:

• De ChristenUnie geeft aan de gebouwde omgeving energieneutraal te willen maken met een grootschalig plan voor de warmtetransitie. Vervolgens wordt alleen hulp geboden aan huishoudens en worden enkel ambities gesteld voor nieuwbouw. De bestaande utiliteitsbouw ontbreekt.
• D66 heeft heldere ambities door aantallen en jaartallen te noemen: 3 miljoen huizen energieneutraal in 2030 en 40% van het bestaand kantorenoppervlak. Toch vraag ik me dan weer af: waarom worden de overige utiliteitsgebouwen niet genoemd?
• GroenLinks is de enige partij die de overheidsgebouwen wel concreet benoemd. Alleen niet met een heldere energiedoelstelling, maar door een koppeling te maken met zonnepanelen op de daken. Als eigenaar van grofweg 7.000 gebouwen laat de overheid daar toch een mooie kans schieten om die voorbeeldrol te pakken.

Zo valt er dus nog behoorlijk wat aan te merken op de vertaling van de Parijs doelstellingen naar de programma’s.

Laten we allereerst hopen dat de partijen elkaar tijdens de onderhandelingen wel goed begrijpen en ze dit goed weten te vertalen naar beleid. Zodat we als markt én als burger beter weten waar we aan toe zijn. Laten we ten tweede met elkaar minder de nadruk leggen op ambities die de kabinetsperiode ver overschrijden en gezamenlijk stappen zetten in het hier en nu.

Auteur Maarten Dansen is Senior Consultant bij Brink Management / Advies, onderdeel van Brink Groep.