De blik op 2050 stemt droevig. We kennen de richting, maar met het tempo zoals het nu gaat, redden we het niet. Het zijn dan meestal rampen of wake-up calls die noodzakelijke veranderingen veroorzaken. Zoals de overstromingen die zorgden voor de Afsluitdijk, Deltawerken en het programma Ruimte voor de Rivier.
Vergelijkbaar zijn het gifschandaal in Lekkerkerk en de oliecrisis (jaren 70). En dankzij aardbevingen in Groningen ging de gaskraan vrijwel dicht. Pas daardoor werd het energiebeleid van het Rijk solider, niet door de klimaatcrisis. Drie hete zomers zorgden ook voor een wake-up call.
Vooruitkijkend kun je wachten op een volgende ramp. Het stikstofbeleid en de luchtvervuiling baren mij grote zorgen. Het stikstofgehalte is voor miljoenen mensen in Nederland ongezond hoog, en helemaal voor de biodiversiteit, maar dat is momenteel slechts een stille ramp. Veel bedrijven willen wel om, maar hebben consistent beleid en kaderwetten nodig.
Dat is belangrijker dan geld, want de bouwwereld wil helemaal geen subsidies die de markt verstoren. De businesscase van een project moet gewoon kloppen. We hebben nu politici nodig die plannen echt doorzetten. Er moet een vakminister komen met een groene mindset, die dat ook enthousiast uitstraalt. Met mensen die inspireren heb je geen rampen nodig.