Deze zomer had ik een weekend weg gepland. Mijn verjaardagscadeau: twee dagen wandelen in de Alpen met mijn broer en daarna mijn moeder verrassen op haar verjaardag. Oftewel: vrijdag naar München, maandag weer terug.

Vliegtickets waren zo geboekt. Alles geregeld dus. Toch liep het anders dan verwacht: de vrijdag in de week voor vertrek overleed een goede vriendin van me en de begrafenis werd op de maandag erop – de verjaardag van mijn moeder – aangezet. Daarom werden de plannen bijgesteld: op vrijdag vliegen, zaterdag wandelen, zondag naar moeder en maandag naar de begrafenis. Dat betekende dat de vlucht van maandag zou komen te vervallen en we in plaats daarvan tweemaal vier uur in de trein zouden doorbrengen. Geen probleem.

Dat het een bijzondere reis werd bleek al snel toen we vrijdag de trein naar Schiphol instapten en op de grond € 50 vonden. Op navraag was niemand die verloren. Vervolgens kwamen we ruim op tijd voor vertrek op Schiphol aan. De stemming sloeg om toen de dame bij het inchecken meldde dat de vlucht overboekt was. Inchecken lukte dus niet en een ticket printen ook niet. Daarop schreef ze van hand een ticket uit waarmee we aan de gate dan zouden kunnen kijken of we mee kunnen gaan.

De volgende horde was het overtuigen van de beveiliging dat we met handgeschreven tickets door de security mochten. Dat lukte! Vervolgens liepen we door naar de gate en moesten we daar even wachten, want onze vlucht had zogenaamd 20 minuten vertraging. Voor ons in de rij stonden al meer mensen die een ticket hadden dat blijkbaar niet geldig was in verband met de overboeking. Het wachten gaf ons de mogelijkheid mee te kijken hoe een passagier van de vlucht voor ons geweigerd werd en door de marechaussee afgevoerd werd. Een slecht voorteken voor wat er zou komen.

Maar na een half uur werd duidelijk dat iedereen mee mocht. Dus opgetogen stapten we allen het vliegtuig in. Inmiddels waren we al meer dan een half uur later vertrokken dan de bedoeling was, maar het zou allemaal goed komen. Gedurende het hele circus informeerde ik mijn broer, die ons op het vliegveld in München zou ophalen.

Scheldkannonnade

In het vliegtuig bleek ons vertrekslot te zijn vervallen, dus moesten we weer wachten. De kapitein trakteerde ons op een scheldkanonnade gericht op de slechte service van Schiphol, die volgens hem schuld had aan de vertraging. Precies twee uur na de oorspronkelijke vertrektijd stegen we om 23:45 op. Na een één uur durende vlucht zouden we er eindelijk zijn. Onze ingekorte wandeling op zaterdag in de bergen zou door kunnen gaan.

Toch verliep het anders. 20 minuten na opstijgen werd omgeroepen dat we door zouden vliegen naar Wenen, omdat er in München een nachtvluchtverbod geldt. De stemming in het vliegtuig werd er niet beter op. Inmiddels durfden de stewardessen nauwelijks nog hun pantry uit. Vragen konden ze toch niet beantwoorden.

Na de landing op Schwechat stonden er opeens ongeveer 200 man in een hal waar informatie verstrekt zou worden. Echter was de balie dicht en gezien de tijd bleek de luchthaven verder leeg te zijn. Uiteindelijk zette de groep zich in beweging en werd bij een andere gate iemand gevonden die kon vertellen wat de opties waren.

Met minimaal zes mensen een taxi delen – anders zouden de kosten van meer dan 800 Euro niet vergoed worden. Enig probleem: er waren alleen taxis beschikbaar met vijf plekken. Dus bleven er drie opties over: de vlucht omboeken voor de volgende dag, om vijf uur in de middag. Een auto huren, maar alle verhuurbedrijven waren gesloten. Een hotel aanvaarden en dan met de trein verder.

Drukte door gestrande vluchten

Uiteindelijk zijn we maar een taxi ingegaan en naar een hotel gegaan. Bij het hotel nogmaals in de rij om in te checken en om 4:30 eindelijk op de kamer. De volgende ochtend bij het ontbijt hoorden we dat er helaas tot 14:00 uur geen taxis beschikbaar waren in verband met drukte door de gestrande vluchten van de vorige dag. Het was al lang duidelijk dat de wandeling niet door zou gaan. Dus maar meteen naar mijn moeder en met haar het weekend doorbrengen. De wandeling in de bergen moest maar wachten.

Nu zie ik u vragend kijken: wat heeft dit verhaal met duurzaam bouwen te maken. Op het eerste gezicht niets, behalve dat ik het gevoel heb dat we een doel voor ogen hebben en de weg daarnaartoe uitstippelen. Echter verandert die route voortdurend door omstandigheden. Soms moeten we zelfs de doelen bijstellen door voortschrijdend inzicht. Maar de intentie en goals blijven hetzelfde. Hiervoor heb je flexibiliteit en aanpassingsvermogen nodig om niet in het proces te blijven hangen.

En wat ik geleerd heb van mijn overleden vriendin: het gaat om oprecht in je doelen geloven en deze realiseren met gelijkgezinden en dierbaren. Het liefst ook nog in zogenaamde quality time.