Met verbazing heb ik deze week gekeken naar een uitzending van Zembla. Kunststofgrasmatten dienen te worden gerecycled, eigenaren van kunstgrasvelden betalen hier ook voor. In de ‘tussentijd’ ligt heel Nederland vol met deze opgerolde ‘gerecyclede’ grasvelden op ongeschikte terreinen, met alle milieu gevolgen van dien. 

Duurzaamheid is het toverwoord in Nederland, met al haar sub begrippen, zoals circulariteit,  als magische toverspreuk. Waar ligt de verantwoordelijkheid van een opdrachtgever en opdrachtnemer precies? Waar zijn de normen en waarden van Balkenende gebleven? Zijn vandaag de dag intenties nog voldoende?

Voetbalvelden vol met kunststof grasmatten. Grasmatten die voor 20.000 euro per veld worden opgehaald met de garantie dat deze worden gerecycled. Niet hergebruikt, maar echt weer terug gebracht worden als grondstof. Een kunstgrasveld leek een gewetensvolle aankoop, maar zijn door de praktijken in deze sector (indirecte) milieu delicten geworden.

Is dit ook de reden waarom ik als Nederlander niet dagelijks op de radio hoor hoe ik mijn afval moet scheiden? Ook al zou ik het goed doen, met al mijn intenties om echt een circulair leven te leiden; uiteindelijk komtvan het circulair hergebruiken van afval toch niks terecht. Net zoals mijn eerste eigen gekochte auto een echt A-label had en achteraf vol zat met sjoemel software. Mijn geweten leek schoon (voelde minder erg eigenlijk) maar achteraf bleek dat het net zoals erg, of nog erger was, dan de rest.

Als elke circulaire intentie eindigt in pure oplichterij zal dat de verduurzaming niet versnellen. Professionele opdrachtgevers kunnen maar op 1 manier de keten veranderen, namelijk door hun verantwoording te nemen in de gehele keten. Bij een aanbesteding mag je erop vertrouwen dat contractuele afspraken worden nagekomen. Maar zoals het gezegde ook zegt; vertrouwen is goed maar controleren is beter.

Bekijk hier de gehele uitzending.