De Nederlandse overheid heeft al jarenlang de ambitie om een echte kenniseconomie van ons land te maken. Immers, kennis is macht! Goed onderwijs én een goed binnenklimaat in de scholen lijken hierbij een voorwaarde.

Tegelijkertijd heeft de overheid steeds minder grip op het onderwijsveld. Scholen, van laag tot hoog, krijgen een afgemeten hoeveelheid geld en moeten voor de rest hun eigen boontjes doppen en vooral eigen keuzes maken. En daar gaat het te vaak niet goed, zeker als het gaat om de schoolgebouwen.

Schooldirecties bestaan over het algemeen uit docenten met ambitie. Sommigen kunnen dat combineren met competenties, maar velen ook niet. En zo komt het voor dat een welwillende schooldirectie de nieuwbouw van een schoolgebouw in zijn of haar takenpakket krijgt of neemt. Dat er dan wordt gekozen voor een prachtig en misschien zelfs prestigieus ontwerp met veel glas is begrijpelijk. We willen allemaal in een mooi gebouw zitten, toch? Maar als het aankomt op het binnenklimaat wordt het moeilijk; zéker als het installatiebedrijf niet over de laatste kennis beschikt. Binnenklimaat zie je niet, dus er kan best wel wat worden bezuinigd. Wie merkt het namelijk wanneer het koelvermogen wat wordt geknepen en er wat smallere kanalen worden gekozen?

Komen u kinderen ’s middags ook met hoofdpijn thuis? Spreekt u wel eens docenten die acht lesuren lang dertig pubers de baas moeten blijven; elke dag opnieuw, in een gebouw waar al binnen één lesuur meer dan 1200 ppm CO₂ wordt gemeten? (Boven deze waarde vinden we een leef- en werkomgeving niet meer gezond.)

Deze situatie is helaas werkelijkheid en ik ben bang in véél meer gevallen dan wij denken.

Het is dus nodig dat binnenklimaat vanaf het begin van een (ver)bouwproces hoog op de agenda komt te staan; dat er deskundige installatiebedrijven bij worden betrokken en dat schooldirecties zich weer gaan bemoeien met lesgeven.

Anders worden we nooit (meer) een kenniseconomie!

Tekst: Henry Kruiper