Gisteravond vond het Gala van de Nederlandse Bouw plaats, een tweejaarlijks evenement waar de Nederlandse Bouwprijs wordt uitgereikt. Onder de verlokkingen van 'hét netwerkevenement voor bouwend Nederland' en 'entertainment op topniveau' togen veel be's en wannabe's naar het Beatrixtheater naast Utrecht CS.

Dresscode: black tie. Aangezien dit kledingvoorschrift van mijlenver te herkennen is (de heren in smoking met strikje en dames in galajurk), verwachtte ik al op het station tussen de uitverkorenen te moeten schuifelen naar de feestlocatie. Maar dat viel tegen: de bouw laat zich toch het liefst per automobiel vervoeren. Toen ik binnenkwam werd ik met muts en sjaal dan ook niet meteen voor vol aangezien, maar met mijn kaartje als wapen verwees de dame me direct naar de garderobe. Daarbij dreigde ik ongemerkt het bestuur van de Nederlandse Bouwprijs te passeren, waarop ik hardhandig naar de voorzitter werd geduwd (“Eerst een handje!”). Sorry, geen ervaring en zo...

Dissonant kostuum
Vroege vogels waren al een uur aan het borrelen en navenant in de stemming, maar de meeste gasten moesten nog wat ontdooien van het natte februariweer. Onzeker begaf ik me in het overwegend zwart met kleurige accenten. Die laatste waren de dames natuurlijk; de heren mogen potdorie niet veel variëren bij feestelijke gelegenheden. Ze zijn dan ook voornamelijk op hun lengte en haardos te herkennen. Gelukkig bleek ik niet de enige met een dissonant kostuum. En jurylid Anke van Hal had gezorgd voor een aardig clubje duurzame vrienden waarmee we het in de loop der avond best gezellig kregen.

Ouderwets Tros-vermaak
Na wat hapjes en drankjes werden we naar de zaal gemaand waar ons het topamusement was beloofd. Ik waande me in een ouderwetse zaterdagavondhappening met showballet en vlotte presentatrice: Tineke Verburg. De voormalige grand old lady van de Tros maakte er een dolle boel van, zeker toen zij de prijzen stuk voor stuk ging uitreiken met oud-minister en Commissaris van de Koningin in Zeeland, Karla Peijs. De dames wisselden elkaar daarbij behendig af als sidekick en afmaker. Edwin Evers, eat your heart out: Tineke & Karla, perfect duo voor een vrolijke avond!

Tineke verraste door ongegeneerde zelfspot (“Dat je met horizontale samenwerking ver kan komen, daar weet ik alles van...") en Karla kreeg de zaal warm met haar gezellige Brabantse openheid en cynische humor ("Dit gebouw is bijna net zo transparant als Rijkswaterstaat zelf").

De prijzen
Maar daar ging het natuurlijk niet om. Wel om de prijzen, waarvan de genomineerden werden voorgesteld met filmpjes en jurycommentaar. Behalve de speciale duurzaamheidsprijs ('integraal ontwerpen en bouwen') bleken ook in andere categorieën vaak duurzame projecten in de prijzen te vallen.

De prijs voor het beste gebouw had drie genomineerden die gerenoveerd waren en duurzaam genoemd mogen worden. Met Kraanspoor (Amsterdam) en Jobsveem (Rotterdam) als concurrenten won het RWS-kantoor Westraven in Utrecht (opdrachtgever Rijksgebouwendienst, architect Cepezed).

De Rijksgebouwendienst viel (met architect Duo2) ook in de prijzen bij de eerder genoemde duurzaamheidsprijs, met het ontwerp voor de Informatie Beheer Groep en belastingdienst (Karla: “Zag u die ligstoel op het terras? Van mij mogen ze daar heel lang in liggen…”).

Ordinair geïmporteerd product
Verder waren er onder andere prijzen in de categorieën innovatie (een kunstwerk met de geniale naam “kooi-met-geen-poema-erin”), proces en communicatie (de ‘betonworkshop’, waaruit nieuwe vormen van beton zijn voortgekomen), materialen en systemen (een balkonbevestigingssysteem op basis van voorspanning) en materieel (een werktuig om voegen weg te frezen – Tineke: “Het klopt, boort en zuigt”). Deze laatste prijswinnaar bleek op het podium een ordinair geïmporteerd Australisch product, maar aan het eind werd de andere genomineerde alsnog recht gedaan door het winnen van de publieksprijs.

En wat was dat? Een kraanwagen die mag worden bediend met een simpel rijbewijs BE. Een deel van de zaal sidderde bij de gedachte van de doe-het-zelvert die met een kraan van 10 meter aan de gang gaat. Een hijsdiploma was namelijk ook niet nodig (Tineke, met een drinkbeweging: "Een hijsdiploma, daar zou ik best in aanmerking voor komen!").

Onvermeld bij dit soort prijzen zijn altijd de adviseurs die aan een project hebben meegewerkt, maar achteraf bleek dat dubo-adviseur NIBE stiekem drie prijzen mee in de wacht had gesleept. Achter de schermen dus, maar toch. Pleidooi voor het noemen van alle betrokkenen!

Aan het eind van de show poogden sommigen zittend, en dus ongemakkelijk, mee te bewegen op een swingende Motownmedley, maar het gezelschap vond zijn draai in de afsluitende borrel, die duurde tot lang na de aangekondigde eindtijd.

Shit, trein gemist. Ik voel ineens het voordeel van een auto. Maar ja, zo kon ik wel dit stukje schrijven…