Andy van den Dobbelsteen doet dagelijks verslag van het World Sustainable Building Conference in Melbourne.
Melbourne, zondag 21 september, 23:48 PT
Donderdag vertrok ik per vliegtuig om hier, aan het andere eind van de wereld, het World Sustainable Building Conference (SB08) te volgen. Niet bepaald duurzaam natuurlijk om daarvoor uit Nederland over te komen, maar hee, ik kan er ook niets aan doen dat deze congressen zo ver weg gehouden worden. Volgend jaar maak ik het goed, want dan organiseer ik zelf SASBE2009, in Delft...
Grote droogte
Australië heeft ook last van klimaatverandering, maar op een heel andere wijze. Al sinds 2000 heerst er een grote droogte: elk jaar minder regen. In 2002 maakte ik een foto van een groot waterreservoir in deze staat Victoria, waar het water 20 m lager stond dan daarvoor. En dat is sindsdien alleen maar erger geworden. Maar dan kom je aan in Melbourne, is het 12 graden en regent het. Heb ik weer...
Dat neemt overigens niet de optimistische aard van de Ozzies weg, want die liepen ondanks het weer in grote getalen in korte broek op flipflops (een betere naam voor die slippers heb ik nog niet gezien) of zelfs blote voeten. "Dit is Australië, hier hoort het warm te zijn, dus we doen net alsof..." Gelukkig was het vandaag beter.
Bloedspugende kerels
Gisteren nog zo'n mooi staaltje van Australisch karakter gezien bij de nationale - dat is meteen de mondiale - halve finale Australian Rules Football. Een bizarre sport op een rond veld die in eerste opzicht lijkt op rugby maar veel ruiger is en tegelijkertijd atletischer. Dat zie je ook aan de heren deelnemers: ze zijn minstens zo groot als rugbyers maar slank en enorm gespierd. Zolang iemand de bal niet met twee handen vasthoudt mag je alles met hem doen.
Fraai waren dan ook de shots van bloedspugende kerels. Mooi verschil met ons brave voetbal: een speler geeft de tegenstander in een pauzemoment een enorme dreun in z'n gezicht (vol in beeld gebracht). In Europa, zeker de Meditterranee, zou het publiek ontsteken in woede en de speler meteen stuiptrekkend gaan liggen om de ander een rode kaart te bezorgen.
Zo niet hier: het slachtoffer kijkt de vandaal minachtend aan: "is dat alles wat je kunt?". En het publiek juicht. Kortom, geen sport voor doetjes en dat past bij de interessante combi die een mannelijke Ozzie is: een stoere Amerikaanse cowboy met de relaxte houding van een Surinamer en de dorst van een Brit. Vreemd genoeg hebben de dames meer een Angelsaksisch uiterlijk dan de heren…
Bij pech een poster
Maar goed, ik ben hier voor het congres en voordat ik strooi met jargon dat niemand buiten een universiteit begrijpt; dat gaat zo. Voor een congres stuur je - als je erheen wilt - een zogenaamd abstract in (een samenvatting van wat je wilt presenteren op 1 A4). Vindt men het passend genoeg, dan mag je een paper schrijven (een artikel van een pagina of 6 tot 10). Die wordt ook weer gereviewd en mits goed bevonden, mag je de paper presenteren in een oral (een mondelinge presentatie voor publiek).
Heb je pech, dan kun je een poster gaan maken of - erger - wordt de paper afgewezen. Alles nadat je eerst een ronde van commentaar hebt gehad. Voor dit congres heb ik aan beide kanten van de lijn gestaan, en dan kom je de gekste onderwerpen tegen, die door de organisatie later in een enigszins coherent programma moeten worden gegoten. We gaan zien of dat gelukt is. SB08 duurt drie dagen, met een voor- en naspel (een welkomstreceptie respectievelijk een 'technisch' programma van excursies).
Opening congres
Vandaag was er een opening. Dat dit niet helemaal was voorzien door de deelnemers (het heette gewoon 'welkomstreceptie'…), was te merken aan de negen (!) sprekers die in totaal 18 minuten hadden en allen zeiden dat ze zouden opschieten omdat iedereen aan de drank wilde. Het geheel werd opgeluisterd door - natuurlijk - een didgeridoospeler. Behalve een aboriginalmevrouw die iets mocht zeggen had ik iets meer aandacht voor deze in essentie duurzame cultuur verwacht. Maar misschien komt dat morgen nog, bij de officiële (alweer?) opening met èchte hotemetoten (onder andere minister Peter Garrett, die in een vorig leven zanger van de protestband Midnight Oil was).
Affijn, na de niet bijster interessant verplichtingen kon men zich dan laven aan Australische drankjes en hapjes, en zoals gebruikelijk werkten de enigszins verbolgen serveerders (v/m) na de schranspartij de resterende gasten naar buiten. Met wat gezellige mensen was ik nog gaan eten, maar nu is het tijd om naar bed te gaan. Morgen meer, na de eerste echte congresdag… (cliff hanger).
Cheers,
Andy