Ik ben er klaar mee. Al die groene feestjes. Van het ene bedrijf dat aankondigt vanaf 2015 alleen nog maar groene stroom te gebruiken (2015?) naar het volgende dat duurzaam WC papier maakt, naar weer een ander dat Cradle to Cradle adopteert alsof het een mytisch geschenk uit de hemel is waaraan men zich graag uitlevert. Echt, ik ben er zo klaar mee.
Begrijp me niet verkeerd: wat die bedrijven doen is hartstikke goed. Natuurlijk moeten we onze producten en diensten op een duurzame manier ontwikkelen, produceren, gebruiken en hergebruiken. En natuurlijk zit daar een een mooie business case achter; als afval een grondstof wordt sla je twee vliegen in een klap. En natuurlijk is dat rendabel te maken. Logisch toch?
Dat is zo logisch, dat ik de feeststemming gewoon niet begrijp. Waar zijn alle groene bedrijven nou zo trots op? Op het feit dat ze nu werken op een manier die niet vervuilend, verspillend en asociaal is? Is dat werkelijk reden voor een feestje?
Egoïstisch, asociaal en vernietigend
Laten we met z'n allen als duurzame koplopers niet vergeten wat voor transitie we in zitten. We zijn niet bezig iets goeds nog beter te maken. Was dat maar waar. Feit is dat ons economisch handelen tot nu toe ronduit egoïstisch, asociaal en vernietigend is geweest.
Als je een ander perspectief kiest dan het westerse, dan is ons handelen ronduit schandalig geweest. Denk eens aan de stammenstrijden in West Afrika, over de zeldzame metalen voor de iPad waarop ik deze column tik. Of aan de voedselcrisis die het gevolg is van ons protectionisme. (Nee, geen luchtige column dit keer...)
Normaal handelen
Duurzame bedrijven zijn te prijzen om hun moed. Het is niet eenvoudig om dingen anders te gaan doen dan we gewend zijn. Veel lof daarvoor. Maar niet voor het feit dat ze ervoor kiezen om anderen minder schade toe te brengen, de natuur minder te slopen, of andere mensen eerlijk te belonen. Dat is toch geen reden voor een feestje?
Ik stop daarom met het benoemen van de 'koplopers', de 'ikoon projecten' of de 'Duurzame Top 100'. Ik wil er niet meer in of bij horen. Ook de term Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen kan ik niet meer horen. Dat is toch eigenlijk de enige normale, menselijke manier? Andere mensen en de natuur niet schaden gaan we toch niet belonen?
Onduurzame Top 100
Dingen niet slecht doen is al eeuwen de norm, dus dat blijft zo. Vanaf nu wil ik dat we daarom gaan praten over de mensen, bedrijven en overheden die NIET aan die norm voldoen. Ik wil aan gaan wijzen welke bedrijven er bewust voor kiezen om andere mensen te misbruiken. Of die er voor kiezen om de natuur onverstoord te blijven slopen. En ik zou in Trouw graag een Top 100 zien van mensen die eerlijk zaken doen tegen houden.
Jan Rotmans had laatst op Twitter al een eerste kandidaat. Hij noemde met naam en toenaam 'Bert de Vries, directeur energie en duurzaamheid bij het ministerie van ELI, een van de grootste remmers bij de transitie naar duurzame energie.' Dank Jan, dat is er vast een voor de 'ONduurzame Top 100' van Trouw. Dus sorry Herman, Wubbo, Ruud en de rest; ga vooral zo door. Maar we zijn klaar met de koplopers, vanaf nu hebben we het over de achterblijvers.
Misschien moeten we De Groene Zaak dan meteen maar omdopen naar De Gewone Zaak. En MVO staat vanaf nu voor Minder Verspillend Ondernemen; uit die term blijkt tenminste de voltrekte logica. En mochten er dan toch nog mensen, bedrijven en overheden zijn die zich daar nog steeds niets van aan willen trekken, tja, laten we die dan keihard aanwijzen en aanpakken. Moet je eens kijken hoe snel die achterblijvers dan bijtrekken.
Rechtzaak
Zelf ben ik bezig met de voorbereiding van een rechtzaak tegen de staat wegens nalatigheid op het gebied van verduurzaming. Ook bij overheden is er namelijk een neiging om vooral te vieren hoe goed ze een paar onsamenhangende duurzame projectjes oppakken (al die 'meest duurzame steden' in Nederland, de Green Deal, enz...) terwijl dat gewoon de normaalste zaak van de wereld moet zijn; juist bij een overheid!
Dus ook hier moeten we ons gaan richten op de achterblijvers. Welke steden, provincies en landen kiezen er willens en wetens voor om op een asociale, verspillende en vernietigende manier te blijven opereren? Die moeten we aanwijzen, en aanpakken. De Nederlandse staat is helaas een mooie eerste case. Wish me luck...
PS aan alle organisatoren van duurzame feestjes en partijen: begrijp mij niet verkeerd, Ik houd wel degelijk van feestjes...